Komodo National Park (Flores)

Flores is na Sumatra en Java (en een overnachting in Bali waar we afgesproken hadden met zusje Freya en waar we op het einde van onze reis naar terugkeren) het volgende eiland van Indonesië dat we bezoeken. Flores zal bij de meesten geen belletje doen rinkelen, het schijnt nochtans het mooiste eiland van Indonesië te zijn. De belangrijkste ‘attractie’ zal echter wel herkenning oproepen: de komodovaraan (of de ‘Komodo Draak’ zoals ze hem hier noemen).

Na een nachtje slapen in Labuan Bajo (een ongezellig stadje dat op barsten staat door de zomerse toeloop van toeristen) gingen we aan boord van een schip om drie dagen in het Komodo Nationaal Park door te brengen. Het park zelf is 1733 km² groot en bestaat uit een dertigtal eilanden waarvan Komodo, Rinca en Padar de grootste zijn. Op de boot genoten we van prachtige uitzichten over de verschillende baaien en stranden, opspringende dolfijnen en een zeeschildpad die door Pim vakkundig gespot werd. Daarnaast hebben we vele uren gesnorkeld en genoten van de ongelooflijk mooie gekleurde tropische vissen en koralen en van een schitterende zonsondergang met duizenden wegvliegende hondsvleermuizen. De grote mantaroggen hebben we niet gezien, omdat we niet op tijd op de afspraak waren wegens bootpanne.

Topattractie van een Komodo-cruise (cruise was wat overdreven voor de houten schuit waarop we 3 dagen doorbrachten) was een bezoek aan de Komodovaranen. Wie ze niet kent uit de biologieles las misschien vroeger ‘De nare varaan’ van Suske en Wiske? Want ook Willy Vandersteen was ooit te gast op Komodo Island...
De komodovaraan schijnt nog een echte dinosauriër te zijn. Of dit nu waar is of niet, wat gruwelijkheid betreft hoeft hij in ieder geval niet onder te doen voor zijn zogenaamde broertjes uit Jurassic park. Ze zijn 5 tot 6 meter lang, wegen tot 180 kilogram, hebben vlijmscherpe tanden en een ondoordringbaar pantser. De komodovaraan leeft nog slechts op 2 eilanden: Komodo en Rinca. Deze twee eilanden liggen in...rarara...Komodo National Park. Komodovaranen leven solitair. Ze eten al wat vlees is, dus ook een dode soortgenoot, mensen en zelfs hun jongen. Omdat ze anders opgegeten worden door papa, mama, nonkel, of tante, brengen die jongen de eerste drie jaar van hun leven dan ook hoog in de bomen door. Jagen doen komodovaranen vooral op herten, wilde zwijnen en buffels. Ze jagen om te doden, maar omdat ze in vergelijking met hun prooidieren redelijk traag zijn (maximumsnelheid 20 km per uur), lukt hun dat zelden meteen. Geen nood echter, vaak lukt het hen wel om de prooi één of meerdere beten toe te dienen. Omdat komodovaranen meer dan 60 bacteriën in hun mond hebben, gaat de wond zo goed als zeker ontsteken en overlijdt de prooi een paar dagen later als gevolg van een bacteriële infectie. De komodovaraan ruikt bloed vanop 4 km afstand. Dus vanaf het moment dat een soortgenoot zich te goed doet aan de gestorven of verzwakte prooi, komen de varanen die in de buurt zijn er op af. In sommige reisgidsen lees je dan ook dat je, als je ongesteld bent, best niet naar Rinca of Komodo gaat. In de officiële richtlijnen van het park staat hierover niets, dus deze informatie durven we in twijfel trekken. Dat er bijna jaarlijks mensen worden gedood door komodovaranen is echter een feit. Gruwelverhalen genoeg, zodat er tijdens onze wandeling op Komodo op discrete afstand van ons een EHBO-team volgde met antigif. Onze ranger was gelukkig gewapend... met een lange stok. Geruststellend allemaal! We zagen er uiteindelijk 12 en wel van heel dichtbij (check onze familiefoto’s!). Maar veel interesse in ons hadden de gruwels gelukkig niet.

Na enkele dagen genieten van heel wat natuurpracht en van zon en zee (de bleke huid van Freya werd wel erg opgeschrikt door de zonnestralen) maken we ons nu op voor een roadtrip door Flores. Niet zo toeristisch, dus niet zeker of we onderweg voldoende internet tegenkomen voor een blogje. Geen nieuws is goed nieuws dus...