Luang Prabang

Vanochtend stapten we op de boot naar Pak Beng en maakten we een einde aan ons verblijf van zes dagen in Luang Prabang. Zes dagen mag dan lang lijken, maar we hebben ons geen seconde verveeld! Daar zat het Laotiaanse nieuwjaar – Pi Mai – voor iets tussen (daarover later meer), maar Luang Prabang is gewoon ook een geweldige stad. Na dik 6 weken reizen, bracht ze ons bovendien enkele geneugten die we al even vergeten waren...

De oude hoofdstad van Laos lijkt in de verste verten niet op wat we de voorbije weken gewend waren. Het was er relaxed, er was amper verkeer, er werd niet getoeterd, je moest zelfs niet opzij kijken vooraleer de straat over te steken. Een verademing voor Billie en Pim (want papa vond de straat oversteken in Hanoi best wel leuk). Luang Prabang staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst en in tegenstelling tot andere steden werd ze beschermd vooraleer projectontwikkelaars er een puinhoop van konden maken. Het resultaat is een volledig intacte stad (die de sfeer van een groot dorp uitademt en het best te voet verkend wordt) met enkel laagbouw, veel groen, mooie koloniale villa’s, leuke steegjes en om de 100 meter een tempel. De laatste jaren heeft Luang Prabang zich bovendien ontwikkeld tot ‘boutique’stad. Met boutique hotels, boutique bars, boutique restaurants en... boutique prijzen. Enkel op de markt (er is een ochtendmarkt en een avondmarkt) en in de kleine steegjes eet je nog goedkoop, elders gelden ‘bijna westerse’ prijzen. In ruil krijg je dan ook lungo’s en latte’s, state of the art pizza’s en pasta’s, croissants en éclairs, crêpes tot zelfs everzwijnenpaté, foie gras of een slaatje met gerookte eendenborst. Buitenlanders in Luang Prabang kunnen er leven zoals in Parijs, maar dan met verzekerd mooi weer, een Laotiaanse zen-mentaliteit en in een schitterend decor met palmbomen, gekko’s en orchideeën. En dan hadden we nog niet gezegd dat de stad ingesloten ligt tussen de Nam Kha-rivier en de Mekong die je oversteekt via een tijdelijke bamboebrug (droog seizoen) of met een bootje (heel het jaar door).

Wij logeerden er in een klein hotelletje pal naast een tempel (dat kan ook bijna niet anders). Een kleine tuin, 7 weken oude baby, zwangere hond en vijvertje met koi’s en roggen waren de extra’s voor Billie en Pim. Wij apprecieerden vooral de ruime kamer en badkamer. Naast het monnikenverblijf wonen, betekent dat je elke ochtend rond 05.30 uur getrakteerd wordt op tromgeroffel. Om dat uur maken de monniken zich immers klaar voor hun dagelijkse ‘tak bat’. Gekleed in hun saffraankleurige gewaden trekken ze blootsvoets en in volledige stilte de stad door met hun ‘bedeltrommel’. Vrome boeddhisten en enkele debiele toeristen voorzien hen langs de kant van de weg van balletjes kleefrijst. Minder debiele toeristen – waartoe we onszelf rekenen – slaan het geheel in stilte gade met een fototoestel in de hand. En daarna een lekkere espresso in de Franse koffiebar...

In Luang Prabang winkelden we voorts op de markt, knielden we nederig in de Khoum Xieng Thongtempel, beklommen we de Phu Si, kleurden Billie en Pim zijden sjaals, zwommen we in de Kuang Si en Tad Sae watervallen, kayakten we op de Nam Kha (mama en Billie slaagden erin te zinken met een kayak!) en bezochten we Hmong-, Khmu- en Laodorpen. En vierden we dus nieuwjaar. Maar dat is een verhaal op zich...
Waren er ook minpuntjes?  Wel ja, als we goed zoeken: 40 graden Celsius in deze tijd van het jaar en een schrift waar we opnieuw geen letter van kunnen lezen. Maar goed, in Vietnam konden we dat wel en daar schoten we evenmin iets mee op.

Et voilà... Ondertussen glijden wij rustig verder over de machtige Mekong met langs weerszijden van onze boot ongerepte Laotiaanse jungle. Bestemming Pak Beng. Een mens kan het slechter treffen...