Happy New Year

Helemaal toevallig was het niet dat we uitgerekend met nieuwjaar in Luang Prabang terecht kwamen. Onze voorbereiding voor deze reis was allesbehalve grondig, maar dát hadden we toch uitgevlooid...

Pi Mai, of het Laotiaanse, boeddhistische nieuwjaar, wordt halverwege april gevierd en volgens welingelichte bronnen is er geen betere plek om dat te vieren dan in Luang Prabang. Na 3 dagen feestgewoel, doch zonder de alternatieven verkend te hebben, kunnen we dat alleen maar beamen. Wat een zottekot! Voor de liefhebbers van exotische bucket lists: dit is er eentje om met stip te noteren! Nu, voor het te laat is en de boel gecommercialiseerd wordt. Sabaidi Pi Mai! Happy Lao New Year!

Het nieuwe jaar, 2562 tellen de Laotianen er al, werd ingezet met de tocht van de mahouts. Koninklijke Aziatische olifanten – voorheen ingezet voor oorlogsdoeleinden – trokken van het voormalige koninklijke paleis, door de hoofdstraat naar de Wat (= tempel) Xieng Thong. De straat werd daarvoor wel verkeersvrij, maar niet mensenvrij gemaakt. De kalmte en rust van deze beesten weze geprezen. Hun Afrikaanse broeders zouden er zonder twijfel een bloedbad van hebben gemaakt. Dat ze onderweg bananen en suikerriet krijgen aangeboden zal wellicht wel helpen, maar goed getraind zijn ze toch ook. Billie en Pim gingen eens aan hun slurf voelen. Ruw!

De drie daaropvolgende dagen barstte het feest echt los. Er wordt zoals overal ter wereld goed gegeten en gedronken, maar dé manier bij uitstek om nieuwjaarswensen over te brengen is iemand nat maken. Sommigen houden het op een bescheiden spetter, de meesten halen echter alles uit de kast: waterpistolen, tuinslangen, waterballonnen, emmers, potten, kuipen, opblaasbare zwembadjes,... . Het resultaat is een driedaags waterfestijn dat aan Pidpa-tarief een fortuin moet kosten. De best verkochte items tijdens deze driedaagse zijn dan ook waterpistolen – in alle maten – , waterdichte tassen en waterdichte gsm- en portefeuillehouders. Waterpistolen stonden op onze aankooplijst, maar de waterdichte tassen waren we niet van plan om te kopen. Er was echter geen ontkomen aan. ‘s Namiddags de straat op gaan, betekende kleddernat thuiskomen. En met kleddernat bedoelen we even nat als zou je met kleren en al in een vijver gevallen zijn. Complete waanzin die met het verstrijken der uren – en het vloeien van het bier – alleen maar erger werd, maar vervolgens ook redelijk zedig beëindigd werd bij valavond.

Billie en Pim lieten zich in deze uitzinnige watersmijtende mensenmassa helemaal gaan en hadden de tijd van hun leven. Om geluk af te dwingen in het nieuwe jaar, lieten ze elk ook nog enkele gekooide vogeltjes vrij (een bedenkelijke boeddhistische traditie die redelijk wat vogels het leven kost). Ter afwisseling trokken tussendoor nog kleurrijke optochten door de straten. Alle gehuchten en organisaties van Luang Prabang namen hier aan deel, tot en met de monniken. Zelfs zij ontsnapten niet aan het watergeweld en daar waren vooral de jongste monniken niet rouwig om.

Sabaidi Pi Mai!